Nieuwsbrief
Noodhulp Uttarakhand … en nu kunnen we niet verder
1 juli 2013, Uttarakhand
We hadden besloten te voet naar aangrenzende dorpen te gaan om de situatie daar met eigen ogen te kunnen inschatten, voordat we ons ergens zouden installeren. We maakten de vergissing om de lokale bewoners te letterlijk te nemen toen ze ons uitlegden hoe ver het tot het volgende dorp was. ‘Vlakbij’ betekende uren stappen, en ‘een paar kilometer’ was zeker 10 km … langs steile berghellingen. We hebben de hele dag doorgestapt en vele beelden van verwoesting staan op ons netvlies gegrifd. Zoals de bergen opgehoopt materiaal van wegen, huizen, hotels die er eens waren … maar er nu niet meer zijn.
We zijn nu in het dorp Ghivani. Vast gelopen tussen vertrekpunt en bestemming, zitten we op de veranda van een familie die we een uur geleden nog nog niet kenden. En nu zitten ze allemaal rondom ons te luisteren naar verhalen over Amma. De gastvrijheid en liefdevolle manier waarop zij ons thee aanboden (terwijl ze zelf zo weinig te eten hebben) vulde mijn hart en riep veel nederigheid en respect in mij op voor de Indiase traditie van gastvrijheid.
Om zover te geraken, hebben we ons een weg moeten banen langs opengebroken baantjes … over hellingen die door grondverschuivingen afgebrokkeld waren … We hebben rotsen moeten beklimmen met behulp van kabels … En nu kunnen we niet verder en zitten hier … Kijkend naar de serene bergen … luisterend naar het zachte geluid van de regen …
– Nijamrita
Rudraprayag 1 juli 2013
Vanuit Srinagar zijn we – het medisch team- verder getrokken naar Rudraprayag. De weg naar Rudraprayag ligt over kilometers vol met slijk – de gehele zijkant van de bergen gleed hier gewoon naar beneden en sleurde alles mee de rivier in. Het is vooral diep in de bergen dat men hulp nodig heeft – daar waar de nieuwscamera’s nog niet doorgedrongen zijn.
In Rudraprayag besloten we om het risico te nemen om verder te gaan naar Agastaya Muni – 45 km verder stroomopwaarts in de richting van Kedarnath. De directe wegen daar naar toe waren weggespoeld – er restte enkel nog een verraderlijke zogenaamde weg daarheen. Met Amma’s zegen slaagden we erin om de tocht te volbrengen en we hebben daar ons eerste medische kamp opgezet. Op de eerste dag konden we al meer dan 250 patiënten gratis consultaties en medicijnen geven.
Naarmate we dieper in de bergen doordringen, wordt de vernietiging steeds grimmiger en de verhalen over de ontberingen worden heftiger. Over bruisende stadjes die nu slechts nog een herinnering zijn – met hun inwoners … En over hele dorpen die wachten en hopen dat de mannen, die in de winkeltjes en tempels van Kedarnath werkten, nog in leven zullen zijn.
In díe gebieden proberen we te geraken. Omdat de wegen voorbij Agastya Muni volledig verdwenen waren (zie foto), trok een team, geleid door Bramhmachari* Nijamrita 25 km door de bergen. Ze slaagden erin Gupthkasi te bereiken – een zwaar getroffen stadje dat volledig van de rest van de wereld is afgesloten. Nadat ze ook de dorpen in de omgeving hadden bezocht, beslisten ze dat het team van dokters van AIMS naar daar moest komen om acute medische zorg te verlenen. Want tot nu toe was er nog geen enkel medisch team tot daar geraakt. De dokters zijn meteen met een volledig uitgeruste ambulance op weg gegaan naar het Agastya Muni kamp.
(* Brahmachari : monnik in Hindu traditie)